Aandoenlijk en pijnlijk portret van eenzaamheid
Het is even wennen: een levend personage in een voorstelling van Hotel Modern. Het gezelschap dat als geen ander kan emotioneren met kleien poppetjes of dansende garnalen zet in Slakkesporen het leven van een oude dame op het toneel. Wat volgt is een ontroerend en wrang relaas over eenzaamheid.
Een lampje aan de wand belicht geleidelijk de kamer waar deze vrouw haar dagen doorbrengt. We zien stapels vergeelde boeken, een oude platenspeler en een met spinnenwebben behangen telefoon. Het tikken van de klok benadrukt het trage verloop van de tijd. In de kleine wereld van dit kamertje wordt elke handeling belangrijk. Met grote precisie dipt actrice Arlène Hoornweg een koekje in haar thee, knipt plaatjes uit haar tijdschrift of staat op om de plant water te geven. Te midden van deze rituelen neemt de werkelijkheid een loopje met haar. Uit haar laatje verschijnt een dennenboom, jassen en schoenen lopen spontaan weg en haar hand krijgt een onverklaarbare groeispurt. Als een Alice in Wonderland laat de vrouw het licht verbaasd over zich heenkomen. Haar fantasie of verwarring doet de monotonie even vergeten.
In de tweede akte wordt de mimeperformance van Hoornweg afgewisseld door een animatiefilm. De vrouw is nu een karakteristiek Hotel Modern-poppetje, de stad waar ze door loopt een mengeling van de melkpakflats uit Heden Stad en de garnalenstedelingen uit Garnalenverhalen. Na de stilte van haar kamer biedt de stad wellicht uitkomst, maar niets blijkt minder waar. We zien hoe zij een hele dag alleen op een bankje voorbijgangers observeert. Haar eenzaamheid wordt des te schrijnender in de levendigheid van een bezige stad en zonder de speelse taferelen in haar kamer. Als ze terugkeert en naar het dak van haar flat gaat, blijft het gissen hoe haar verhaal eindigt. Een vlucht met een kraai is de fantasieversie, de realiteit zal een stuk grimmiger zijn.
Slakkesporen is een herneming van een voorstelling die 14 jaar geleden gemaakt is. De ‘huisstijl’ – een live productie van film door een slim spel met maquettes en geluid – ontbreekt hier, maar de speelsheid en gelaagdheid die die stijl oplevert is volop aanwezig. We zien een vrouw die haar grip op de werkelijkheid verliest en haar omgeving ziet veranderen in een vrolijk spookhuis waarin jassen weglopen en theekopjes uit de muur verschijnen. Tegelijkertijd zien we een vrouw die worstelt met eenzaamheid en dementie. De wonderwereld die Hotel Modern oproept verbergt én benadrukt de isolatie waar zij – en vele ouderen met haar – zich dagelijks in bevindt.
17-01-2017
