Alles gaat onvermijdelijk naar de knoppen
Met een opgewekte glimlach stort performance-kunstenaar Herman Helle zich op een desastreus potje bloemschikken. Stengels knakken, blaadjes vliegen in het rond, bloemen worden ondersteboven in een vaas gepropt. Het is een absurdistische, slapstickachtige scène die meteen de toon zet van de nieuwe Hotel Modern-voorstelling. In Vliegboot Moederschip gaat alles naar de knoppen.
Eerder maakte het Rotterdamse gezelschap indruk met De Grote Oorlog (over de Eerste Wereldoorlog) en Kamp (over Auschwitz), beide vormen van objecttheater waarbij geknutselde maquettes live werden gefilmd en geprojecteerd.
In deze nieuwe voorstelling wordt de ondergang van de mensheid verbeeld in een aantal losse scènes, waarin alles draait om dood en destructie. Een kabouter met zwabber-baard verlustigt zich in het beschrijven van martelmethodes; een keramiek-kenner sloopt blijmoedig een stapel kostbaar aardewerk; een diavoorstelling toont een reeks gebutste autowrakken; in een volgende serie zien we, begeleid door lieflijke klassieke muziek, eindeloze rijen dode mensen.
De beelden zijn soms zichtbaar geënsceneerd, maar andere, zoals de Ophelia-achtige foto van een roerloos lichaam in een sloot, zouden net zo goed echt kunnen zijn. Wat hilarisch begon, begint hier te schuren: is dit nog wel grappig?
Herman Helle houdt de fragmentarische en hier en daar nogal uitgesponnen voorstelling bij elkaar. Eerst treedt hij nog op als droogkomische commentator. Later, bij een filmpje van een stel satanische tuinkabouters dat bibliotheken en kunstwerken in de fik steekt, laat hij de beelden voor zich spreken.
Het is behoorlijk absurdistisch wat hier wordt getoond. Die vervreemding krijgt een apocalyptisch randje als Helle het publiek meeneemt op reis met een ruimteschip dat al vijfhonderd jaar doelloos door het universum zweeft. Onder de bemanning, die kampt met voedsel- en zuurstoftekorten, bevinden zich Einstein, Malcolm X, Hitler, Johan Cruijff en Superman. Met een handcamera manoeuvreert Helle zich door een verbluffend knappe opstelling van verhuisdozen, waarin het futuristische binnenste van het ruimteschip schuilgaat.
Eindeloze gangen passeren, onderbroken door een eetzaal of bowlingbaan. Potten knakworsten en plastic zakjes met onduidelijke rode substantie transformeren tot mortuarium en laboratorium. Bij deze live geprojecteerde film klinkt Helles donkere timbre als voice-over bijna geruststellend, een luguber contrast met de uitgedragen boodschap: er is geen ontkomen aan, we gaan met zijn allen naar de kloten.
08-04-2011
