Animatietheater op de vierkante centimeter

Of er wat aan te merken is op de jongste voorstelling van Hotel Modern? O jawel. Het kost te veel moeite om in het fragmentarisch opgebouwde De Baard van God zo veel coherentie te ontdekken dat het echt één voorstelling wordt. Qua themakeuze is de puzzel minder lastig. Verlies, dood en vergankelijkheid komen steeds terug.

Klinkt loodzwaar. De lichtvoetigheid, de humor en de unieke vorm die het Rotterdamse gezelschap voor zijn productie(s) kiest, regelen echter een loepzuivere balans tussen de lach en de brok in de keel. De speelvloer is bezaaid met ingenieus opgebouwde miniatuurdecors, eventueel bewegend op lopende band, met ultrakleine poppen, waar de acteurs gewapend met een vingercamera langstrekken om ze in beweging te zetten, te filmen, en het resultaat ‘live’ groot te projecteren. Terwijl ze het verhaal vertellen, verzorgt muzikant Arthur Sauer, met samples en hoorspelachtige soundscapes de begeleiding. Superieur getimed.

Het publiek kijkt dus naar de making of en het resultaat ineen. Dat laatste is verbluffend indringend. Het verhaal dat actrice Pauline Kalker op video haar (inmiddels overleden) vader laat vertellen over de lotgevallen van zijn ouders, en ook de geschiedenis van Arlène Hoornweg en haar ouders, van wie de vader overlijdt als ze nog jong is, drukken je stevig in je stoel.

Onderweg zijn er absurdistische intermezzo’s, zoals Sauer die een maf homo-erotisch lied zingt volgens het Spinvis-timbre (parodie?). Herman Helle, beeldend kunstenaar, brein achter de vormgeving, brengt een dolkomische satire op het scheppingsverhaal. Hij hangt daarbij de baard om van God. Die zou een rol krijgen in de voorstelling maar is in de montage gesneuveld. Wellicht dient zijn universele absentie, zijn niet-bestaan, als katalysator van de verbeelde aardse droefenis. Best ingewikkeld dus!

13-04-2013