Een wereld zonder sociale conventies
Het decor is een kunstwerk op zich. Voor hun nieuwste voorstelling Rococo hebben de theatermakers van Hotel Modern de Studio bovenin de Rotterdamse Schouwburg veranderd in een enorme rommelzolder. Met wat oude meubelstukken, een hoop gereedschap, restjes bouwmateriaal, oude kleren. Dozen waar ooit grote elektronische apparaten in zaten, staan torenhoog opgestapeld en blijken gevuld met nog meer zooi: plastic schedels bijvoorbeeld, verfrollers en opvallend veel ontstoppers. Tussen dit alles staan ook nog tafels met beeldjes en poppetjes.
Hotel Modern is bekend geworden met voorstellingen waarin ze een bepaald thema uitbeelden met behulp van een vingercamera en een speelvloer vol poppetjes, beeldjes en maquettes. Onbezielde objecten worden op wonderbaarlijke wijze tot leven gewekt op een projectiescherm. In De Grote Oorlog en Kamp ensceneerden ze zo scènes uit de Wereldoorlogen. Rococo is een theatraal onderzoek naar nieuwsgierigheid en lust, waarin de maquettes slechts een bijrol spelen.
Te midden van de grote puinhoop op het toneel bevinden zich twee echte spelers (Pauline Kalker en Herman Helle). Allebei met berenmasker. Waarom deze twee primitief ogende figuren op deze rommelige plek zijn beland is onduidelijk, maar ze zijn hier klaarblijkelijk nog maar net. Al snel beginnen ze deze nieuwe wereld te verkennen en naar hun hand te zetten. Voorwerpen worden onderzocht en gebruikt in rare spelletjes. Een obsessieve nieuwsgierigheid maakt zich van hen meester. Dozen worden opengetrokken en leeggegooid. Van ontstoppers en isolatiemateriaal worden mannetjes gebouwd. Laarzen worden volgegoten met water. Binnen een uur werken ze zich zo door de hele rotzooi heen. Ze veranderen de nog enigszins geordende rommelzolder in een weerzinwekkende vuilnisbelt.
In de onbevangen manier waarop ze met alle spullen omgaan, doen ze sterk denken aan spelende kinderen. De naïeve manier waarop ze spullen weer uit hun handen laten vallen, als ze er klaar mee zijn, versterkt dat beeld. Schaamteloos laten ze de plastic schedels tongzoenen, animeren ze poppetjes met gigantische erecties (wel weer met de vingercamera) en spelen ze lange tijd met een door een van hen vers gelegde drol.
Zo zit het barstensvol Freudiaanse verwijzingen. Deze fantasievolle verbeelding van een wereld zonder sociale conventies, waarin zinnelijke impulsen de vrije loop krijgen, is confronterend en grappig tegelijk. Dat die tomeloze menselijke ontdekkingslust die in Rococo zo levendig wordt verbeeld, ook een keerzijde heeft, blijkt uit het slotbeeld. Hierin zien we de twee figuren terug in een triestig soort van postapocalyptische wereld. Alle spullen zijn opgebruikt en veranderd in afval. Wat rest is: overleven.
24-12-2007
