Geestige moord op een kuierende fles ketchup

Net zoals in een echte metropool spoelt het stadsgewoel je onverhoeds en uit alle richtingen tegemoet. Tientallen dozen en doosjes amper hoger dan een enkel rijden op wieltjes, op voetjes, op hoefjes in de rondte. Stuk voor stuk in hun eigen tempo en motoriek; strompelend, marcherend, zwikkend, botsend, zwenkend, dribbelend, tollend. Anoniem, want de kartonnen voertuigjes hebben geen ramen. Voordat je er erg in hebt, zijn ze allemaal weer geruisloos verdwenen. Precies de bewoners van een stad.

De stad die gezelschap Hotel Modern voor hun maquettetheater Heden Stad bouwde, bestaat uit bordkarton van koelkastdozen en is torenhoog. Ook de toneelspelers zelf zijn onderdeel van de kartonnen stad. Met geluiden (stemmend orkest, geslurp, kerkklokken, tsjirpende vogels, verkeerslawaai) en tal van mechanisch of handaangedreven voorwerpen, brengen zij de stad tot leven. Ongesneden broden als autobussen, en kadetjes als auto’s wurmen zich in gezwinde spoed door de straten. Hoog in de lucht stijgt een stokbrood naar kruishoogte, ginds verandert een wapperende handschoen in een ommezien in een overvliegende en prompt schijtende meeuw stipt volgens Gerard Reve’s aanwijzing ‘niet uit spot maar door devotie want die vogel die dacht geld heb ik niet maar ik geef wat ik missen kan.’

’s Nachts treffen dreigend lallende bierblikjes elkaar voor een hooligan-slagpartij, werpt een desolate banaan zich van het hoogste flatgebouw, maken feëeriek belichte parfumflesjes in paarse, rode, blauwe gloed wufte wentelpasjes op een dakterras, en vindt beneden vanuit een duistere hoek de brute moord op een kuierende fles ketchup plaats. Daartussendoor, van schaakbordgrootte in een handbeweging naar de menselijke maat, spelen de acteurs kortstondige entr’actes. In de hele lengte van een flatgebouw huist een traag en zwijgend aardappelen schillende Kniertje, elders een vrouw die de wijnfles klokkend bemint. Een stedenbouwkundige verschijnt met een maquette en houdt een zalig inspraakkletsverhaal over een ‘moeilijke wijk die gefaseerd wordt platgegooid’ en over ‘laagbouw en bloembakken tegen problemen tussen Israëlische en Palestijnse jongeren’.

Hotel Modern heeft dit keer geen dwingende verhaallijn nodig teneinde de willekeur van een dag en een nacht in een stad op de staart te trappen. Waarom ze dat zo consequent in aanstekelijke geestigheid weten te doen? Omdat ze zo behendig, vindingrijk en quasi-terloops van handomdraai naar handomdraai weten te manoeuvreren.

2009