Interview met de makers
Het Rotterdamse theatercollectief Hotel Modern toert op dit moment door Nederland met hun nieuwe voorstelling ‘De Lange Gang’. Een voorstelling waaraan twee persoonlijk verhalen van de theatermakers zelf ten grondslag liggen. Een vraaggesprek met actrices Arlène Hoornweg en Pauline Kalker, die samen met beeldend kunstenaar Herman Helle, sinds 1997 de artistieke kern van Hotel Modern vormen.
Voor wie nog nooit iets van Hotel Modern gezien heeft, beschrijf jullie stijl eens:
Arlène: We zijn onze theatervorm “live animatiefilm” gaan noemen. Als we in het theater aankomen zetten we het hele podium vol met maquettes; we bouwen complete miniatuurwerelden die worden bevolkt door vaak wel honderden poppetjes. We spelen daarin scènes die we live filmen, de beelden worden direct geprojecteerd op een groot scherm en een muzikant maakt er muziek en geluid bij. Het is als kijken naar een film en het zien van de “Making of” tegelijkertijd. We spelen onze voorstelling overal in de wereld, waren te zien in o.a. New York, Parijs, Londen, Tokyo en Australië.
Pauline: we halen inspiratie uit de wereld om ons heen, uit de geschiedenis, maar ook vaak uit ons eigen leven. Een voorbeeld daarvan is onze voorstelling “Kamp”, over concentratiekamp Auschwitz. Mijn grootvader is daar vermoord, daarom wilden we deze verschrikkelijke plek verbeelden. We spelen hem ieder jaar rondom 4 mei.
Arlène: één van de verhalen in onze nieuwe voorstelling ‘De Lange Gang’ is een sprookje, maar gaat eigenlijk over mijn zus. Zij onderging als klein meisje een zware operatie. Toen zij weer thuiskwam werd mijn moeder geconfronteerd met een dochter die was veranderd, die veel dingen niet meer kon. We verbeelden hun verdriet en hoe ze worstelen met hun gevoelens, en laten zien hoe de moeder uiteindelijk haar “nieuwe” dochter accepteert.
Pauline, welk persoonlijk verhaal verbeeld jij in ‘De Lange Gang’? ‘Ik onderging een abortus toen ik 21 was, waarna ik een ingewikkeld rouwproces doormaakte. Omdat ik het zelf had veroorzaakt voelde het alsof ik geen recht had op verdriet. Het was ook moeilijk dit verdriet te delen, omdat anderen mensen natuurlijk er vanuit gingen dat het een opluchting was dat ik niet meer zwanger was. Het is dus heel moeilijk het verdriet achter een abortus te delen. Toen ik heel veel later moeite had met een zwanger raken kreeg ik ook even heel erg veel spijt.
Een heftig persoonlijk verhaal! En abortus is best een omstreden onderwerp. Hoe breng je dat voor het voetlicht in het theater?
Theater is een plek om verhalen te delen, en soms ook om taboes te doorbreken. Het verdriet rondom abortus wordt door veel vrouwen die het ondergaan nog steeds als een taboe ervaren. Het was voor mij destijds een hele eenzame periode. Vaak gaat het in de media over het recht op abortus, omdat het helaas nog steeds niet overal op de wereld goed en veilig geregeld is. Dit is vreselijk en verdient alle aandacht, maar de emotionele achtbaan waar je in terecht kunt komen en het rouwproces dat vaak op een abortus volgt is ook iets dat in onze ogen gedeeld moet worden. We hopen te bereiken dat mensen die op de één of andere manier te maken hebben met de onderwerpen die we aansnijden, zich gesteund voelen door het zien van de voorstelling. We hebben hem inmiddels een aantal keer gespeeld, en na iedere voorstelling zijn er wel mensen naar ons toe gekomen die vertellen dat ze veel herkennen, en blij zijn dat ze hem gezien hebben.
