Recensies

Hotel Modern
De lange gang
TE WEINIG POËZIE IN BEELDENDE VOORSTELLING OVER OUDERSCHAP
Sara van der Kooi
24 september 2022
Gezien op 23 september 2022, Theater Rotterdam
Een moeder en een dochter. Ze spelen samen, knuffelen, het kind groeit op. Het is zo alledaags en toch:
niets is vanzelfsprekend. De dochter wordt ziek, moet geopereerd worden en moeder en dochter
ondergaan een grote transformatie. Wel of geen kinderen krijgen, hoe kinderen groot te brengen,
ouderschap is een hobbelige weg met veel onverwachte wendingen. Hotel Modern wijdt er een
voorstelling aan met de enigszins ongrijpbare titel De lange gang.
In hun kenmerkende aanpak, met uitgebreide maquettes, met de hand gemanipuleerde kleipoppetjes, camera’s en een green screen verbeelden ze verhalen over gewenst en ongewenst ouderschap, over verlies en vreugde. Hotel Modern kiest hierbij voor een collage-achtige vorm. Meerdere ‘verhalen’ of performances die thematisch bij elkaar passen en elkaar moeten aanvullen en versterken.
Hoe de komische ‘unboxing’ act, waarmee Herman Helle de avond opent, past bij de thema’s ouderschap en levensloop, mag iedereen voor zichzelf invullen. De drie volgende verhalen passen helderder bij elkaar. Te beginnen met de moeder en de dochter. Twee kleipoppetjes die uiterst zorgvuldig zijn vormgegeven, in prachtige kleine decors geplaatst en met subtiliteit en precisie worden bewogen, ondertussen doeltreffend gefilmd en op een groot scherm geprojecteerd.
De decors bestaan vaak uit karton maar ook uit witte afdruiprekjes (prachtige vondst om een ziekenhuis vorm te geven), uit boomschors en andere ‘natuurlijke’ materialen, waarbij zelfs de draden van het gebruikte lijmpistool als een mysterieus spinnenweb een bijdrage leveren. Hotel Modern maakt slim gebruik van filmische technieken om de scènes aan elkaar te smeden. Het verhaal van het meisje dat na haar ziekte transformeert en wat dat voor de moeder betekent, wordt (onder meer door het spel van Arlène Hoornweg) echter helaas iets te ver uitgesponnen om echt impact te hebben.

Hierna volgt een meer ego-documentair deel, waarin Pauline Kalker vertelt over een abortus die ze had toen ze begintwintig was, de miskramen die ze later kreeg en hoe deze gebeurtenissen vervolgens haar leven bepaalden. Ze vertelt op ontwapenende en indringende wijze en de illustraties op het beeldscherm die live tegen het green screen worden gemaakt, zijn hierbij zeker aanvullend. Het is echter ook veel technisch gedoe, wat soms de stroom van het verhaal tegenwerkt.
Daar komt bij dat ook deze vertelling iets te weinig aan de verbeelding overlaat om echt poëtisch te worden, wat bij de daaropvolgende filmcollage wederom het geval is. In De lange gang zijn de vertellingen ondanks alle verbeelding toch te expliciet, te weinig poëtisch. De vele mooie en inventieve scènes en de prachtige muziek (Reinier van Houdt) kunnen hier helaas niet tegenop.