Verslag van een sadistische kabouter

Een mini-apocalyps: dat is Vliegboot Moederschip van Hotel Modern. Een groot Thema, gevat in een poppen-decor. Het gezelschap maakte al indrukwekkend objecttheater over de Eerste Wereldoorlog (De Grote Oorlog) en de Holocaust (Kamp). De abstractie van hun werk creëert afstand, tot het onderwerp, waardoor de inhoud – kaal en scherp – des te harder aankomt. Nu doet Hotel Modern het met het einde van de mensheid – met succes.

Aanvankelijk speelt Herman Helle een serie losse scènes, waarvan de onderlinge samenhang langzaam duidelijk wordt. Een ramptoerist fotografeert zichzelf bij auto-ongelukken, en een sadistische kabouter doet verlekkerd verslag van diverse martelmethodes van de mens. Dan zien we een verontrustend filmpje waarin stenen tuinkabouters cultuurschatten vernietigen: beelden worden van hun sokkel geduwd, boeken gaan in vlammen op.

Wat begint met het vernietigen van kunst, resulteert in het einde van een beschaving, blijkt uit een angstaanjagende reeks foto’s van lijken. Soms zijn die geënsceneerd, maar even zo vaak zouden ze echt kunnen zijn: een fataal huiselijk ongeval, of een verdrinkingsslachtoffer. Die twijfel tussen nep en echt verwart en beangstigt.

Dan volgt een verbluffende live-animatiefilm. Hotel Modern maakte van verhuisdozen en rommel een futuristisch parcours waar Helle behendig een handcamera doorheen manoeuvreert. Op een scherm transformeert het traject tot het binnenste van een ruimteschip. Aan boord is een doorsnede van de menselijke ‘beschaving’: van guillotine tot bowlingbaan, van dokter Mengele tot Mozart. Als de kapitein beseft dat de zuurstof opraakt volgt een ontroerend afscheid van de aarde.

Met deze gevoelige thematiek scheert Hotel Modern langs de rand van pathos. Het resulteert in een voorstelling met een lach en een traan – als het leven zelf.

31-03-2011