Zware thema's worden oogstrelend aangepakt
Ze kijkt een beetje verbaasd, soms een beetje bang en soms merkwaardig neutraal, de oude mevrouw. Ze is alleen. Haar jurk is niet helemaal schoon meer en haar huis ook niet. Ze is een beetje in de war. Herinneringen en gedachten buitelen over elkaar heen en spelen spelletjes met haar. Besef van tijd heeft ze nauwelijks.
Slakkesporen heet de nieuwe voorstelling van Hotel Modern, waarin een dag en een doorwaakte nacht van dit mensje in beeld worden gebracht. Het Rotterdamse theatercollectief doet dit met de grootste precisie en liefde voor detail die het al eerder aan de dag legde met het bekroonde De Grote Oorlog. Nu is alles geconcentreerd rond de vervreemding en schrik die toeslaat als het brein niet meer werkt zoals we dat gewend waren. Het huisje van de bejaarde dame ziet er op het eerste gezicht doodnormaal uit, maar in de tussentijd gaan de spulletjes toch met haar op de loop. De tafel verliest een poot, er bolt iets onder het tapijt, de theepot en de fruitschaal leiden een eigen leven – om maar een greep te doen uit het arsenaal van verrassingen die het vernuftige decor in petto heeft.
Arlène Hoornweg speelt de vrouw. Ze praat niet (tegen wie ook?), haar lichaamstaal is genoeg. Die drukt afwisselend verwondering, vrees en een soort tevredenheid uit in antwoord op de verwarring waardoor ze steeds weer wordt overvallen, en die ze op haar manier het hoofd probeert te bieden. Ze heeft geen naam; ze is een van de zovelen. Dit wordt nog benadrukt in het tweede deel van de voorstelling, dat Hotel Modern heeft vervat in een animatiefilm. We zien het vrouwtje op een nachtelijke dwaaltocht door de grote stad waar ze woont. Ze maakt geen contact, ze is volkomen geïsoleerd, en het straatbeeld (waarin garnalen een belangrijke rol spelen) is nog veel surrealistischer dan de vreemde huiselijke taferelen.
Toch is Slakkesporen geen droevige voorstelling. Door de geestige en allesoverheersende vormgeving krijgt het zware thema lucht. Hotel Modern levert zo een oogstrelend stuk af dat wel een melancholieke zucht ontlokt maar net zo goed een opgeluchte glimlach.
31-12-2001
